ΟΙ ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΕΣΤΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ

ΟΙ ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΕΣΤΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΩΝ

Tου ακαδημαϊκού GIOYRI SAFRONOV

Η ανακάλυψη της αστροφυσικής προσέγγισης στην αστρολογία επιβεβαιώνει την αλήθεια των αρχικών δεδομένων αυτής της αρχαιότατης επιστήμης.

Παρακολουθώντας με το γυμνό μάτι τα 7 ουράνια σώματα (Σελήνη, Ερμή, Αφροδίτη, Ήλιο, Άρη, Δία και Κρόνο), οι αρχαίοι αστρονόμοι - αστρολόγοι συνέδεσαν με βέβαιο τρόπο τις θέσεις τους σε σχέση με τα 12 Ζώδια με φυσικά φαινόμενα, όπως την παλίρροια και την άμπωτη, το σεισμό, την έκρηξη ηφαιστείου, τις επιδημίες και την μοίρα των ανθρώπων.

Αν οι μηχανισμοί της επίδρασης του Ήλιου και της Σελήνης είναι ηλεκτρομαγνητικής και βαρυτικής φύσης αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί για τους πλανήτες, που είναι κρύα ουράνια σώματα και δεν προκαλούν πάνω στην Γη καμία έκρηξη, ούτε τις ηλεκτρομαγνητικές θύελλες και λόγω της μεγάλης απόστασης τους από την Γη δεν προκαλούν τις διαταραχές της βαρύτητας.

Στην πρώτη ματιά οι αστρολόγοι θα έπρεπε να υποτιμούν την επίδραση των ασήμαντων αυτών για την Γη σωμάτων στις γεωβιολογικές και γεωφυσικές καταστάσεις.

Όμως για αιώνες οι αστρολόγοι επιμένουν πεισματικά, ότι πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν την επίδραση των πλανητών, ασχέτως αν ο μηχανισμός αυτής της επίδρασης μας είναι ουσιαστικά άγνωστος!
Εάν δοθεί σοβαρή προσοχή στο πείσμα των αστρολόγων, τότε πρέπει να σκεφθούμε μήπως υπάρχει ένας μηχανισμός, που είναι ικανός να εξηγήσει τον τρόπο της επίδρασης των πλανητών σε διάφορες γήινες καταστάσεις;

Αμέσως δημιουργείται ένα κρίσιμο ερώτημα: γιατί οι αστρολόγοι δίνουν την κύρια προσοχή τους ιδίως στους πλανήτες, που κινούνται μέσα στο πλαίσιο των ζωδιακών αστερισμών, οι οποίοι καταλαμβάνουν μόνο το 1/7 της έκτασης του ουράνιου στερεώματος;
Τι ιδιαίτερο έχει αυτό το 1/7;

Στα υπόλοιπα μέρη του στερεώματος, τα οποία οι αστρολόγοι δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους, υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα άστρα, απ’ ότι στους ζωδιακούς αστερισμούς.

Συνεπώς η εξήγηση της αστρολογικής επίδρασης των πλανητών στα γήινα πράγματα πρέπει να αναζητηθεί όχι στους ζωδιακούς αστερισμούς, αλλά στους ίδιους τους πλανήτες.
Η σύγχρονη αστρολογία ακολουθεί μια σειρά θεωριών, που βασίζονται όχι τόσο στις φυσικές, όσο στις απόκρυφες αντιλήψεις, πράγμα που μπορεί να βλάψει την εμπιστοσύνη προς αυτήν στην πρώτη ματιά.

Ενώ ο φυσικός μηχανισμός επίδρασης των πλανητών στα γήινα πράγματα υπάρχει, πρέπει να θυμάται κανείς το γεγονός, ότι οι πλανήτες είναι ένα είδους γιγαντιαίων διαστημικών φακών, που εστιάζουν την ερχόμενη προς αυτούς ενέργεια από το υπόλοιπο Διάστημα.

Η έρευνα αυτών των φαινομένων, η διάδοση και η απορρόφηση όλων αυτών των ειδών της ακτινοβολίας- θα αποτελέσουν στο μέλλον το νέο κλάδο της αστρονομίας- την αστροοπτική.

Από τη στιγμή της γέννησης του Ηλιακού συστήματος, δηλαδή στην διάρκεια των 4,5 δισεκατομμυρίων ετών, όλα τα ουράνια σώματα του Γαλαξία ασταμάτητα επιδρούν πάνω στη Γη.
Το παν έμψυχο και άψυχο στον πλανήτη μας σε ένα βαθμό είναι αποτέλεσμα της επίδρασης του Γαλαξία.

Η δική μας βιόσφαιρα είναι πολύ ευαίσθητη στις αλλαγές.
Ακόμη και η βραχύχρονη αλλαγή προκαλεί αναπόφευκτα την φυσική αντίδραση του κάθε οργανισμού- την προσαρμογή για την επιβίωση.
Ακριβώς αυτή η βραχύχρονη αύξηση η ελάττωση της συχνότητας της φυσικής ακτινοβολίας δημιουργούν τις εστίες πάνω στην επιφάνεια της Γης οι πλανήτες του Ηλιακού συστήματος κατά την κίνησή τους μέσα στο ζωδιακό κύκλο.

Ο κάθε πλανήτης, περνώντας μεταξύ της Σελήνης και των αστέρων, σκιάζει, η όπως λένε οι αστρολόγοι- σκεπάζει για ένα χρονικό διάστημα τις κοσμικές πηγές της ορατής και της αόρατης ακτινοβολίας και δημιουργεί δια της εστίασης την αυξημένη η μειωμένη ακτινοβολία πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη κατά τη διάρκεια του σκεπάσματος της πηγής της ακτινοβολίας.

Όλα τα βιολογικά και γεωλογικά σώματα στην επιφάνεια της Γης, που βρίσκονται πέφτουν στην εστίαση του πλανήτη, λαμβάνουν κατά τη διάρκεια του σκεπάσματος την αυξημένη η μειωμένη σε σύγκριση με τα συνήθη όρια δόση της ακτινοβολίας.

Αυτό το φαινόμενο μπορεί να εξηγηθεί με απλό τρόπο με το εξής παράδειγμα:
Ένα κομμάτι ξύλου, που ακτινοβολείται από τον Ήλιο δεν καίγεται, αλλά ο φακός, που συγκεντρώνει τις ακτίνες του Ήλιου πάνω στην επιφάνεια του ξύλου, το αναφλέγει.

Αυτό το απλό παράδειγμα μας δείχνει το δίκαιο των αστρολογικών επιδράσεων πάνω στην βιόσφαιρα και την γεώσφαιρα του πλανήτη μας.
Ο αριθμός των τροχών ισούται με τον αριθμό των πλανητών, που παρατηρούνται από την Γη.

Ο κάθε πλανήτης κάνει πάνω στην Γη τον δικό του αριθμό σκεπασμάτων, ποικίλης διάρκειας.
Οι υπολογισμοί δείχνουν, ότι η συνολική επιφάνεια των σκεπασμάτων από τους πλανήτες, συμπεριλαμβανομένων της Σελήνης και του Ήλιου, δεν ξεπερνά το 1% όλης της επιφάνειας του ουράνιου στερεώματος.

Ακριβώς αυτό το 1% και καθορίζει όλα τα θαύματα των αστρολογικών προγνώσεων, πέραν αυτού, η μερίδα του λέοντος απ’ αυτό το 1% έρχεται στη Σελήνη, τον Ήλιο και της Αφροδίτη, μετά ακολουθούν: ο Δίας, ο Κρόνος, ο Άρης, ο Ερμής, Ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας.

Τα φαινόμενα, που εξηγούνται με την εστίαση των ακτινοβολιών, μπορούν να ισχύουν μόνο σε ορισμένα τμήματα της γήινης σφαίρας και για άλλη μια φορά επιβεβαιώνουν την περιπλοκότητα των αστρολογικών προγνώσεων.

Η καθορισμένη θέση όλων των πλανητών στους ζωδιακούς αστερισμούς δημιουργεί την κάθε στιγμή πάνω στην επιφάνεια της Γης τις περίπλοκες περιοχές των στιγμιαίων συνολικών επιδράσεων όλων των πλανητών, που εξηγούν τη φαινομενική «σύμπτωση» των αστρολογικών επιδράσεων.
Στην πραγματικότητα, αυτές οι επιδράσεις είναι νομοτελειακές και προγνώσιμες.

Όπως φαίνεται, οι πιο ταλαντούχοι αστρολόγοι του παρελθόντος κατάφεραν να δουν σ’ αυτό το φαινομενικό χάος τη λογική εξήγηση, την οποία χρησιμοποίησαν στις θαυμάσιες προγνώσεις τους.

Πηγή: http://bibliotekar.ru/chip/795-19.htm